คนแก่เล่าเรื่องเก่า

"หลวงปู่ครับ...  

วัดเราเดี๋ยวนี้ มีแทบทุกเมืองใหญ่ๆ ในโลกนี้  ปีนี้พวกพี่ๆ เจ้าอาวาสกลับมาประชุมกัน มาอวยพรวันเกิดหลวงปู่กัน  หลวงปู่รู้สึกอย่างไงครับ" พระหนุ่ม ที่คอยดูแลอุปัฏฐากหลวงปู่ผู้เฒ่าถามอย่างอยากรู้

พระผู้เฒ่า ผู้มีผิวกายยังผ่องใส แม้จะเหี่ยวย่นไปตามวัย  นัยน์ตาแม้ฝ้าฟาง แต่ก็ฉายแววมีความสุข สายตาท่านที่มองทอดออกไป ดูไม่ออกว่าท่านกำลังมองไปที่ไหน  หรือว่ากำลังมองย้อนกลับไปในห้วงความทรงจำ..

แม้ว่าเรื่องราวปัจจุบันท่านจะ หลงๆ ลืมๆ คิดได้ช้า ตามไม่ทัน แต่ทุกครั้งที่ พระอุปัฏฐาก ได้ถามถึงเรื่องในอดีต ภาพเก่าๆ ในความทรงจำมันยังชัดติดตา เหมือนดั่งเพิ่งเกิดขึ้น 

ท่านชอบที่จะเล่าเรื่องเมื่อห้าสิบปีก่อน ตอนที่วัดเรามีพระแค่สามพันรูป  มีเจ้าหน้าที่แค่สองพัน  ญาติโยมที่ไปๆ มาๆ ตกราวไม่กี่หมื่น  

เรื่องที่ท่านจะปีติเป็นพิเศษคือเรื่องที่สมัยที่ ท่านยังแข็งแรง อายุยังแค่สี่สิบปลายๆ  จำได้ว่าปีนั้น ราวปี  59-60 พระรุ่นพี่พระรุ่นน้อง กลับมาจากทั้งในประเทศ ต่างประเทศอยู่พร้อมหน้ากันครบถ้วน เพราะเป็นปีพิเศษ 

ปีนั้นการเมืองในประเทศก็ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ เป็นอีกระบบนึง  ถ้าคนอายุ ไม่ถึงสี่สิบ คงนึกไม่ออกว่ามันเป็นไปได้อย่างไง มันวุ่นวายไปหมด คนแตกแยกทางความคิด การบ้าน การวัด  แยกกัน ทุกคนมีสีเฉพาะตัว 

ไม่เหมือนสมัยนี้ รัฐ บ้าน วัด ไปด้วยกันได้ ช่วยเหลือดูแลสังคม มีอะไร ก็มาปรึกษาคณะสงฆ์  หาทางออกด้วยศีล ด้วยธรรม รู้จักความประนีประนอม ที่สูงที่ต่ำ 

แต่ปีนั้น มีถึงขนาดยัดเยียดข้อหาให้กับ เจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ อาจารย์ของหลวงปู่ท่าน  พวกตำรวจพิเศษ เค้าบอกว่า มีข้อหาฟอกเงิน จากการที่ เจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ท่านรับบริจาค  เคยเห็นภาพที่คลังภาพ เป็นภาพเคลื่อนไหว คนมาทีมืดฟ้ามัวดิน แย่งกันเอาซองขาวๆ เล็กๆ ไปวางบนโต๊ะ ห่างท่านเป็นสิบเมตร  รับแบบนี้จะไปรู้ได้ไง ว่าใครเป็นใคร   ตำรวจพิเศษก็คิดไปได้

เรื่องราวมันก็ผ่านกันไปแล้ว ร้ายกลายเป็นดี หลวงปู่ท่านเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่า

เจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ ท่านทุ่มเทให้กับการพระศาสนาขนาดไหน  ทุกวันท่านจะกวดขันพระ เณรในวัด อุบาสก อุบาสิกา พูดไปพูดมา ก็มาเรื่องชวนไปปราบมาร ไปนิพพาน ไปนั่งสมาธิ เท่านั้น เรื่องอื่นไม่เอา 

ท่านมักจะดีใจที่มีใครที่ออกไปสร้างวัดแล้วกลับมาเล่าให้ฟังว่า ไปสอนสมาธิชาวต่างชาติ แล้วเค้าเห็นองค์พระภายใน มีประสบการณ์ต่างๆ วันนั้นท่านจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ  

ตลอดชีวิตหลวงปู่ ก็เห็น เจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ท่าน มีแต่ช่วยเหลือ คนอื่น ยามประสบภัย ยามทุกข์ของประชาชน ท่านจะคิดถึงทั้งพระทั้งโยม ต้องช่วยกัน  จัดกิจกรรมเพื่อให้คนกลับมามีกำลังใจ แม้จะมีค่าใช้จ่าย เป็นสิบล้าน ยี่สิบล้าน ท่านก็ไม่เคยพูดบ่นสักคำ 

มีแต่ถามว่า 

คนเค้าดีไหม 

เค้าปีติไหม 

เค้าได้บุญมากไหม

หลวงปู่ท่านเล่าว่า ปีนั้นจำได้แม่นยำไม่ลืม เพราะมันเกิดวิกฤต  พวกเราพระใหม่ๆ ฟังแล้วก็นึกไม่ออก คนอะไรมันจะเลวได้ใจขนาดนั้น 

ท่านว่า มีคนๆนึง ที่เดี๋ยวนี้เป็นตำนานแทนคำพูด ที่ใช้กันติดปากพูดถึงคนที่ เนรคุณ อกตัญญู  ว่า "เอ็งนี่มันมะนาวมาก"  นั้นแหละ 

นายมะนาวหัวกลมๆ เป็นช่วงที่เจ้าตัวมะนาวเองคิดว่า  ถึงยุครุ่งเรืองที่สุดแต่ที่ไหนได้  ยอมตนไปให้เค้าใช้ มาฆ่าอาจารย์ตัวเอง ใส่ร้ายใส่ความ อย่างไงก็เอาหมด 

ภายหลังถึงได้รู้ว่าที่ทำอย่างยอมตายขนาดนั้น เพราะมีผลประโยชน์อย่างเดียว 

แม้ตัวเลขที่ดูสูงลิบลิ่ว แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ เพราะความที่รู้ความลับของเค้ามากเกินไป ที่สุดเมื่อเค้าไม่อยากเสี่ยงต่อ ก็ต้องทำให้เป็นมะนาวแห้ง  เอาใส่กล่องฝังดิน 

ยังมีอีกสองสามคนที่ร่วมขบวน อยู่ต่อมาไม่กี่ปี ก็แย่งกันไปหาพระเทวทัตกันหมด ไม่ตายดีสักคน

ตอนนั้นนะ คนมาวัดไม่ได้มาเดินเล่นๆ มานั่งหลับตา มาหลบแดด มาเที่ยวเก็บภาพ จารึกเป็นประวัติศาสตร์ชีวิต เหมือนตอนนี้

แต่มาเพราะต้องการมารักษาพระศาสนา มาปกป้องเจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ เหตุการณ์มันวิกฤตมาก ใจคอไม่ดีกันทั้งนั้น  พวกตำรวจพิเศษก็ส่งข่าวมาเรื่อยๆ ว่า จะบุกจับ จะบุกจับ จะบุกจับ  

ตรงที่เป็นศาลาสภาฯนี่น่ะ นอนกันเต็มไปหมด มาจากเหนือใต้ออกตก ขนาดตำรวจไปทำเรื่องออกหมายมาจับ เป็นคดี เป็นความ ขู่ก็แล้ว จับจริงก็แล้ว

คนที่รักเจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ ก็ไม่หนีไปไหนสักคน ยิ่งจับยิ่งมี ยิ่งมียิ่งมา  

แล้ววันหนึ่ง ฝนฟ้าวันนั้นมันแปลกๆ ทึมๆ เศร้าๆ อย่างไงไม่รู้ จู่ๆ เค้าก็ยกกำลังกันมา มืดไปหมด คนวัดเราก็ใส่แต่ชุดขาว พวกตำรวจเจ้าหน้าที่ ก็มีเขียวๆ ดำๆ เต็มพรืดไปหมด 

หลวงปู่ท่านว่าใจแต่ละคนไม่รู้คิดอย่างไง 

แต่ไม่มีใครลุกหนีไปไหนนั่งกันแน่น 
ตำรวจขอเข้าไปข้างใน 
แต่คนวัดเราไม่ยอม แม้ว่าจะมีตัวอย่าง
ที่ตำรวจออกหมายมาจับ ก่อนหน้านั้น
ทุกคนคล้องแขน ประสานกันเป็นหนึ่ง
เหตุการณ์ระทึกขวัญ 
ไม่ยอมให้ใคร

เดินผ่านไปได้ 

ปิดหนทางไปหมด  

มองไปทางไหน ก็มีแต่คน 

ตำรวจก็พยายามผลักๆ ดันๆ 

แถวหน้าก็ไม่ยอม
ยันไว้ที่แนวประตู

 ไม่ยอมให้เข้ามา
แม้เพียงสักก้าวเดียว

 แถวหลังก็สวดมนต์กันเสียงสนั่น 

มันตื่นเต้นแบบระทึกขวัญนะ 

ไม่มีใครรู้ว่า 

จะมีใคร จะเป็น จะตาย อย่างไง 

แต่ก็ไม่หนี แล้วก็ไม่สู้ 

แค่ไม่ไปไหน นั่งกันเต็มไปหมด 
มือคล้องมือ ใจคล้องใจ 
ตายเป็นตาย ! 
ตายพร้อมกัน !

เจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ ท่านป่วยมากแล้วตอนนั้น แต่ท่านก็ยังเป็นห่วงถามมาจากเตียงเรื่อยๆ ว่า มีใครเป็นอะไรไหม อย่าให้มีใครเป็นอะไรนะ ถ้าเค้าจะมาเอาท่านไป ก็มาเอาไป คนอื่นอย่าเป็นอะไร 

แต่ยุคนั้นคนที่มาวัดเรา ใจแนบแน่นกับเจ้าคุณอาจารย์ใหญ่ รักท่านมากๆ  ไม่มีใครยอม ถ้าท่านเดินไปเองได้ ก็คงแหวกออกไปแล้ว 

หลวงปู่ท่านก็อยู่ในกลุ่มนั่นแหละ ท่านว่า 
ถ้าผ่านคนมาได้ พระที่นั่นก็คงยอมตายกันไป 
คงอยู่มาไม่ถึงวันนี้ พระก็มาเพิ่มเรื่อยๆ ไม่ใช่พระวัดนี้วัดเดียว มาจากไหนไม่รู้ เหลืองอร่ามไปหมด

คนก็แน่น พระก็แน่น ถ้าจะผ่านไป ก็คงต้องจับเหมือนปูมัดแขนมัดขาใส่รถไปทิ้งละมั้ง

ดีที่ ผู้ใหญ่ทางฟากรัฐ ไม่รู้ใครเหมือนกัน ออกมาห้ามทัพกันเอาไว้ก่อน ก็เลยแยกย้ายกันไป  แต่ก็กินเวลาหลายเดือน ที่ต้องเฝ้าเวรยาม ไม่หลับไม่นอน สวดมนต์ธรรมจักรกันเป็นหลายล้านรอบ 

พอพ้นปีนั้น การปกครองก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไป รัฐก็ยุ่ง สร้างบ้านแปลงเมือง 

วัดก็ยุ่ง กับการที่คนไม่รู้มาจากไหน มุ่งมาดูวัด 

ส่วนมากก็มาถามว่า ผ่านมาได้ไง

ตอนนั้นคำนี้เลย  

นิ่ง...

หยุดใจ  นิ่งกาย...  

นิ่ง ก็เป็นการต่อสู้   ที่ต้องใช้ปัญญา และความอดทน

ถึงตรงนี้ หลวงปู่มักจะมีรอยยิ้ม ตาเป็นประกาย 

........................................

....................

.............

....

เอ.. วันนี้ฝันแปลกดีนะ  ไปล้างหน้า สวดมนต์ดีกว่า ฝันดีอย่างนี้

วิ.  8 สิงหา 59