ณ คืนวันอาทิตย์

             ปกติที่ผ่านมาในรอบสี่สิบปี  ทุกอาทิตย์  กลางวันมีงาน มีญาติโยมมานั่งสมาธิ สวดมนต์ ฟังธรรม พอบ่ายวันอาทิตย์ก็จะกลับบ้านกัน

คืนวันอาทิตย์ จึงเป็นคืนที่เงียบสนิท สงบ สงัด  

แต่ไม่ใช่ อาทิตย์นี้แน่นอน  อาทิตย์ที่ 29 พฤษภาคม 2559  

ทุกประตู ทางเข้าออกวัดพระธรรมกาย มีญาติโยม มาจากไหนกันก็ไม่ทราบ อยู่กันได้ตลอดวันตลอดคืน  ประตูวัดนี้ ก็ไม่น้อย มีเกือบยี่สิบทางเข้าออก  

ตามซอกมุม  อาคาร ก็นั่งกันเป็นกลุ่มๆ  นั่งคุยกันเบาๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส  กระจายกันไปทั่วทั้งวัด  น่าจะนับหลักหมื่นได้ เหมือนมานั่งสังสรรค์ในคืนวันที่แจ่มใส

พระภิกษุหนุ่ม สามเณรน้อย ที่เคยบวชเรียนที่นี่ ร่วมหมื่นรูป ที่ถูกส่งไปเผยแผ่ ไปสร้างวัด ไปเป็นขวัญกำลังใจให้กับ กลุ่ม หมู่คณะ ทั่วทุกหนแห่ง ทุกตำบลในประเทศ  ทุกทวีปทั่วโลก  ก็มาเดินให้เห็นหน้ากัน  ได้ทักทายพูดคุย ระลึกถึงคืนวันเก่าก่อน ที่เคยกินนอน อยู่ที่นี่ด้วยกัน  

คุยกันถึงสมัยหลวงพ่อยังแข็งแรง  ใครเอาธรรมะมาล้อเล่นให้เห็น ท่านไม่ชอบ แทบจะเข้าหน้าท่านไม่ได้  เรื่องที่เราเห็นท่านมาตลอดชีวิต ยังนึกไม่ออกว่า ท่านมีความเสียหายเรื่องไหน 

ไม่ว่ากี่ปีท่านก็สอนให้เราเดินตามทางแห่งการสร้างบารมี ทำหัวใจของเราให้เป็นดั่งพระโพธิสัตว์ เป็นผู้ให้แสงสว่างกับชาวโลก  เป็นศัตรูกับ ความโลภ โกรธ หลง  

ให้เจริญสมาธิ ปัญญา เพื่อจะได้พาตนและหมู่คณะ ครอบครัว เดินทางไกลในสังสารวัฏได้  

เรื่องของท่านจึงเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่  ท่านไม่ได้ให้แค่ความรู้ แต่ท่านยังพยายามอย่างยิ่งที่จะ ชี้ชวน ชักจูง อำนวยความสะดวก ทั้งลาก ทั้งดึง ทั้งดัน เข็นทุกคนที่ รู้คุณค่าของบุญ

แต่.....แต่การที่ท่าน 

เอาตัวท่าน เอาเวลา ความแข็งแรงของท่าน มาลากเรือเกลืออย่างพวกเรา เราก็รู้ว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ขนาดตัวเราเองจะบอกให้ รักษาความดีไปได้แต่ละวัน ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ 

ศิษย์ของท่าน ไม่ใช่มีเราคนเดียวแน่   ดังนั้น สุขภาพที่เสื่อมโทรมของท่าน ก็เพราะความปรารถนาดีต่อศิษย์   ความลำบากของท่าน ก็เพราะต้องการให้ศิษย์สบายเป็นสุข   พวกเรามากันเป็นแสน น้ำคนละแก้ว ก็หมดเป็นคลองแล้ว  ข้าวคนละคำ ของพวกเราน่าจะหมดข้าวไปเป็นจังหวัด   ค่าใช้จ่ายพวกนี้ คิดตัวเลขแล้วคงปวดหัว 

นอกจากสิ่งที่จับต้องได้ กินอยู่หลับนอน ต้องใช้   ที่ท่านให้มากกว่านั้น คือ เป้าหมายชีวิต เส้นทางแห่งการสร้างบารมี ความสว่างในใจ ไม่ได้ให้แค่ให้ตาสว่าง  แต่สว่างไปถึงใจ 

ดังนั้นเรื่องราวคราวนี้ เราก็รู้มานมนานแล้วว่า ต้นตอมันมาจากไหน มันจะเอาอะไร มันต้องการอะไร คำตอบพวกนี้ คนวัดเค้าก็รู้กันทั้งนั้น แต่ก็คิดกันว่า ทางใครทางมัน อย่างไรเราก็เชื่อพุทธพจน์ ว่า ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม    

เราเหล่าศิษยานุศิษย์ทั้งหลาย  เราก็อยากเป็นคนดี  เป็นคนดีนะ คนดีก็ต้องมีคุณสมบัติแรก คือ กตัญญู เราจึงต้องมารวมกันอยู่ที่วัด มาดูแลหลวงพ่อที่เราศรัทธาที่ท่านดูแลเรามาตลอดชีวิตท่าน  

มากตเวทิตา ตอบแทนท่าน ที่ท่านดึงเราให้พ้นนรก   มาเป็นกำลังใจให้ท่านในยามที่โรครุมเร้า ผู้ประสงค์ร้ายต่อท่านยกทัพมาดุจพญามาร มาทำลายพระโพธิสัตว์  

ถ้าเรานิ่งดูดาย นอนกระดิกเท้าดูข่าวอยู่ที่บ้าน แล้วก็แค่บ่นว่า หลวงพ่อเป็นไงแล้ว ไม่น่าเลย อยากไปนะ ถ้าเราทำแค่นี้ เรื่องราวคราวนี้ ผ่านไป ตลอดอสงไขยกัป หากระลึกเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร เราก็คงเศร้าหมอง ไม่ผ่องใส ตายไปก็ตกนรก

ดังนั้นวันนี้เราจึงมาอยู่ที่นี่  นั่งกระซิบกันเบาๆ ตามโคนเสา  ดูนก ดูลม ดูเฮลิคอปเตอร์  บินไปบินมาน่าเอ็นดู  ใครจะมาก็มาเถิด  ใครจะไปก็ไปเถิด  พวกที่เราอยากให้มาก็จงมาเถิด พวกที่เราไม่อยากให้มาก็อย่ามาเถิด  

เราต้องการความ สงบ  แต่เราก็ไม่ชอบให้ใครมาทำลายความสงบ   

เราไม่ไปต่อยตีกะใคร แต่ก็ใช่ว่าจะยอมให้ใครมาต่อยตีเราเฉยๆ แล้วก็จากไป  

เรื่องนี้ไม่รู้จะจบอย่างไง  จบอย่างไงก็อย่างนั้นแหละ ท่านผู้มีอำนาจตามหัวโขน คิดดีๆแล้วกัน

เราจะอยู่ในเหตุการณ์อย่างนี้แหละ 

อยากรู้ว่า คำว่าเป็นไงเป็นกัน..  กับคนที่ทิ้งโลก ทิ้งชีวิต เพื่อสิ่งที่เราศรัทธาที่ยิ่งใหญ่  สิ่งที่เราใช้เวลาเป็นอสงไขยชาติ ทำงาน  ไม่ได้สนใจแค่เพียงชาตินี้ หรือ แค่ชาติหน้า  

กับกลุ่มคนแบบนี้ ท่านจะทำอย่างไงกับเรา หรือว่า เราจะทำอย่างไงกับท่าน..... 

วิ. 29 พค.59